Durante as seguintes semanas continuei as miñas investigacións traballando noutras direccións máis abertas e afables ás miñas preguntas; a familia de Gabriela estaba composta unicamente polos seus pais, xubilados de avanzada idade, cuxas vidas ligadas ao campo desmarcábanse de grandes conflitos ou segredos tortuosos como os que me debuxaba Malena a través do seu contacto coa filla. A sinxeleza desas xentes non deixaba entrever que un dos seus membros puidese ter un problema no fogar que provocase a súa desaparición. Non era amigo de rápidas conxecturas e sabía que a miúdo o que é branco tórnase gris nun amén, por iso non quixen confiar nas miñas primeiras impresións nin dar por feito nada en absoluto. A nai de Gabriela apuntou ao final da miña visita, un feito ao que apenas dera importancia pero que non se explicaba. A súa filla estivera recibindo chamadas telefónicas a calquera hora do día e da noite que tan só ela atendía, e ante as que se mostraba molesta e inquieta impedindo aos seus pais que collesen o teléfono mentres ela atopábase na casa.
─Apenas saía ultimamente, ─ Apuntou a señora Garay. ─Pero iso non nos estrañou, sempre foi moi reservada coa xente e sobre todo cos homes, dicía que para ela estaban de máis, que había cousas moito máis importantes que facer que perder o tempo con eles. Era unha moza moi lista pero un pouco especial, xa me entende, desas que saben moito da vida, de política e de todo. "Moi lida" para nós. ─ A enigmática Gabriela volvíase moito máis complexa do que me parecía nun principio, non só gardaba un segredo, senón que a súa vida era todo un misterio. Saín daquela casa arroupado ata os dentes e con mil novas preguntas que facer, pensei volver outro día despois de indagar de onde proviñan aquelas misteriosas chamadas que recibía. Unha hora máis tarde atopei a Malena na rúa morta de frío como case todos os que ousabamos permanecer alí a esas horas, e recibiume cun precioso sorriso, coma se esquecese o motivo polo que nos coñecemos. Me tuteó nada máis verme e o muro de xeo que nos separaba derrubouse rapidamente. ─Sr. Don Manuel Laxarte. Faríasme o gran favor de levarme a tomar un café para non acabar conxelándome mentres che miro? ─Preguntou con alegría e un sorriso pícara nos seus beizos ─. ─ Estamos a tardar, ─ díxenlle. ─ Mellor convídoche a cear. ─ Collina do brazo e parei un taxi ao que non souben darlle ningunha dirección, pedinlle que nos levase ao mellor restaurante da cidade. Unha vez dentro, apertei as mans de Malena entre as miñas coa intención de quentarllas e por suposto de sentir o suave tacto da súa pel; estar ao seu lado converteuse no único desexo verdadeiro que a cada momento ocupaba a miña mente, xurase que a ela tamén eu importáballe algo pero non me atrevín a descubrir ese segredo por temor a sufrir unha tremenda decepción. Ceamos nun precioso lugar a beiras do río con enormes terrazas cubertas de neve e adorno do Nadal en cada unha das mesas que facían presaxiar a proximidade das festas. O camareiro colocounos nunha esquina do salón, á beira dunha cheminea de pedra que quentaba tanto coma se as silvas que ardían no seu interior estivesen prendidas coa mesma furia do frío que facía fóra. Os cortinajes das xanelas e os manteis das mesas eran tan tupidos que o simple rozamento das nosas roupas producían neles un ruído compasado ao das ramas incandescentes do empedrado fogar; todo era sumamente acolledor e singular. Un sitio para lembrar eternamente; seguro que o lugar ideal para intercambiar confesións e iniciar unha frutífera relación. Despois de dúas horas alí, tiven razón ao pensar así, quizais chegara o momento de darme unha segunda oportunidade. Saímos do restaurante colleitos da man e intercambiando un sen fin de confidencias que parecían non ter fin; de súpeto Malena volveu a súa cabeza cara á mesa onde cearamos atisbando algo que non atopaba entre as súas pertenzas, esquecera as súas luvas sobre a mesa e apertou o paso cunha pequena carreira para recollelos. ─ Ve saíndo Manuel, agora alcánzoche. Esquecín as luvas. ─ Interpelou con vehemencia.─ Saín ao portón de fóra e metín as mans nos petos para protexerme de novo do intenso frío pero nese instante sorprendeume a imaxe difusa dunha sombra que se achegaba rapidamente pola miña esquerda. Era un home novo, moreno e cunha chaqueta de coiro; puiden verlle a cara e algo que levaba na man. O meu instinto aprendido de anos, fíxome sacar as mans do peto e protexerme a cabeza coma se esperase que me fose a atacar. Aquel home levaba unha pistola nas mans e disparoume á cara, o único que recordo é escoitar de lonxe a voz de Malena gritando: ─¡Manuel!─
0 Comentarios
Quedei con ela ao día seguinte para entrevistala e obter a información que me faltaba sobre a desaparecida e misteriosa Gabriela, Malena apareceu ante min cunha actitude defensiva, coma se eu quixese esnaquizar a súa gran obra olisqueando problemas, e tratando de zafarse inutilmente das miñas pescudas. A mesa que nos separaba no seu despacho, tamén limitaba a miña capacidade de manobra e influencia psicolóxica sobre ela. Sabía demasiado e resultaba imposible de manipular, con todo era unha moza moi activa e comprometida, e aquel encanto e a miña persoal admiración por ela, dábanme a esperanza de alcanzar o que por aquel entón parecía unha quimera; escudada no seu dereito para gardar o segredo profesional, revelaba o seu temor para infrinxir máis dun delito co seu silencio.
─Non son a súa inimigo señorita Velasco; necesito a súa colaboración para podela atopar, o seu segredo só pode servir para sepultala definitivamente. Pola expresión da súa cara, puiden percibir certo nerviosismo, o seu carácter seguro cambaleouse coas miñas palabras, aínda que supuxen que a súa aparente fortaleza impediríalle ir en contra dos seus principios. ─Gabriela Garay non era unha moza normal ─Apuntou con aparente calma. ─O seu pasado ocultaba un horror do que non podía escapar e que tan só eu coñecía. Asegúrolle que a súa desaparición e a súa historia nada teñen que ver entre si, a miña voz ou o meu silencio non poden resolver a súa ausencia, asegúrollo. Malena Velasco mostrouse segura das súas palabras e levantou un muro invisible entre os dous que non podía entender. O meu traballo era pescudar a historia de Gabriela contando coa súa compracencia e sen que me ocultase a información que dabondo coñecía. Convideille a cear como dous coñecidos que foxen da soidade do lugar no que viven e que esperan moi pouco o un do outro. Malena relaxouse e deixou de verme como ao policía inimigo ao que había que ocultar custe o que custe a proba dun delito; eu en cambio empecei a ver nela unha rectitud de valores que xa case non se recoñecía en ningunha persoa, un inquebranto moral que me facía perder a posibilidade de abrandar o seu estrito sentido do deber e do traballo en busca da axuda que necesitaba. Iniciei entón unha conversación frugal case rozando o ámbito persoal; ela era moi lista, apenas tiven que contarlle a miña historia para que adiviñase de onde viña. ─Esta é unha cidade pequena, ─Díxome. ─Aquí todo se sabe, e o que non, intúese. Anda vostede vestido do mesmo ton gris que ten o ceo no norte, e leva un innecesario paraugas na man, supoño que tamén por costume. A súa cara revela moitas cousas, non o pasou ben, verdade? Son duros algúns destinos, seino. ─Si o son; pero afíxenme. ─Contesteille coa seriedade que me caracterizaba desde sempre─. ─E vostede... Dígame está aquí por gusto ou porque o seu traballo requíreo así? ─Estou aquí porque non teño máis remedio. Cre que me gusta este frío seco ou esta soidade? Castela é máis dura do que algúns pensan, eu non nacín en Soria, son do norte, dunha aldeíña pequena de Asturias onde crecín e fun feliz ata que me destinaron ao lugar onde hoxe atopoume, pero non me queixo, gústame o traballo que fago e paréceme moi necesario nos tempos que corren, a condición de que non veñan "policías forasteiros" a botalo todo por terra… ─Riu con certa sorna e desenvoltura, deixando entrever que sabía poñer un toque de humor ás situacións que consideraba hostís.─ ─Non é a miña intención, crear. ─Contestei con certo pesar. ─Realmente eu non son así. Estou disposto a axudarlle no seu traballo e a atopar ou xustificar a ausencia da señorita Garay se iso fose necesario.─ De súpeto pareceu relaxarse coa miña confesión e volveu ao tema de Gabriela sen haberllo pedido. ─ Gabriela desapareceu porque tiña que desaparecer, iso é todo. Eu aconselleillo. ─ Está ben, créolle, gozar da cea e deixemos o tema por esta noite. Malena asentiu satisfeita coa miña postura e seguiu relatando por menores da súa modesta e comprometida vida en Soria mentres adiviñaba aspectos da miña vida que mesmo eu descoñecía. Malena dicía que un home non pode nin debe contar a historia dunha muller, porque a alma feminina énos tan allea como a súa propia filosofía; ao parecer posúe unha ideoloxía hermética e misteriosa á que o noso xénero nunca poderá acceder, pero equivocábase, eu si a cheguei a descifrar, só facía falta un pouco de paciencia e moita valentía, a mesma que aprendín ao estar ao seu lado.
Cheguei a Soria un nove de decembro; facía un frío terrible e o vento resoplaba con furia implacable arrastrando follas, po e areniscas, alceime o pescozo do abrigo e crucei a miña bufanda a ambos os dous lados da miña cara xa que apenas se podía respirar. Viña do norte, de Bilbao, e o temporal non me colleu por sorpresa; traía roupa de abrigo e estaba moi ben preparado para a choiva, quince anos alí facíanme afacerme a vivir co meu paraugas colgado do brazo, e o temor pendendo do corazón. Chegaba á cidade fuxindo da miña mesmo, da angustia que cada día sentía ao amencer cando soaba o espertador ou cando saía á rúa buscando a imaxe dun asasino en calquera dirección; revisaba cada día os baixos do meu coche en busca dunha bomba como quen de forma case inconsciente acende unha luz ou conecta un botón. Afixérame ao medo e formaba parte da miña vida tanto ou máis como o facía a miña muller ou a miña familia. Ela non o puido soportar, abandonoume dous anos atrás e encerrouse nunha clínica onde lle diagnosticaron un principio de psicose á que non atopaban solución; asustábanlle os ruídos intensos, a calma excesiva, o son do teléfono e a música que anunciaba as noticias diarias. Todas estas cousas producíanlle un temor desproporcionado que non podía dominar máis que coas súas respostas fantásticas ás que seguían períodos de crises nerviosas e ataques de pánico. Eu deixeina naquel lugar seguro, afastada da miña vida, da súa e sobre todo de Bilbao. Afixérame a vivir só para o meu traballo, o que doutra banda enchía todo o meu tempo, o meu lecer e as miñas expectativas para cada día poñerme en pé. Ese nove de decembro, empeñado en dar un envorco á miña vida, camiñei pola estación do tren cun optimismo inusual en min, presupoñendo que as distancias que puxera ao meu favor, poderían protexerme das ameazas e o medo ao que estaba máis que afeito. Cando cheguei a comisaría esperábame a sorpresa de sentirme case como un heroe; tantos anos sobrevivindo no País Vasco conferíranme fama e prestixio entre os meus compañeiros, o cal me produciu certa satisfacción, era como verse recompensado e recoñecido por quen non tiveran que pasar por ese suplicio. Non quixen darme máis importancia da debida e enseguida púxenme a traballar. Os expedientes se apilaban sobre a miña mesa coma se estivésenme esperando durante moito tempo, ninguén parecía botalos unha ollada ou tentado resolver, todo estaba por facer. Desaparecera unha moza da zona e levaba en paradoiro descoñecido algo máis dun mes; nunca esquecerei o seu nome, a súa cara e o seu sorriso despreocupada na fotografía que se repartiu para facilitar a súa procura. Gabriela Garay era un rostro máis, perdido na néboa e posiblemente na historia Soriana do futuro. Contactei con familiares, amigos, compañeiros de traballo e veciños, e todos me dixeron o mesmo; vivía dun modo normal, dedicada ao seu traballo, solteira, nova e sen fillos, gozaba da vida cos seus amigos, era en aparencia feliz. Non había máis. Entón coñecín a Malena... Era unha traballadora social que colaboraba como outros moitos profesionais en liquidar os pequenos e grandes problemas das xentes sorianas, Gabriela era unha delas. Oculta baixo unha identidade que ninguén coñecía, paseábase cada dúas por tres polo despacho de Malena pedindo axuda, os traballadores do centro tíñana por unha muller maltratada ou unha vítima de acoso, o seu aspecto non alimentaba diferentes posibilidades ás xa mencionadas, con todo a súa realidade era outra e Malena sabíao moi ben. Tras un mes de soledad rodeados de silencio y oraciones, un helicóptero aterrizó en el poblado. Venían preparados contra la plaga. Lo cierto es que sólo estábamos Erik y yo, sanos y salvos y sin un solo síntoma. Nos escucharon, se fueron relajando y se interesaron por la tumba de Mumba. Leyeron mis informes médicos, las descripciones de los síntomas de los contagiados, el proceso de incubación y sus muertes. Montaron un hospital de campaña, se enfundaron en trajes protectores y desenterraron el cuerpo del paciente 0 una vez más, nos pusimos protección nosotros también, aquella tumba era la muerte misma.
Mumba seguía intacto, su cuerpo supuraba líquido lechoso y su piel brillaba como un diamante. Tras los análisis del cuerpo nos pusimos todos en cuarentena, ninguno se contagió y el cuerpo de Mumba se quemó como el de los demás fallecidos. Volvimos a América en un helicóptero, pero antes de partir escribí a toda prisa las conclusiones de los análisis: NITRATO DE SODIO en cantidades monumentales ingerido por equivocación y seguro, por un profundo desconocimiento del pobre Mumba. Un gran conservador de la carne que a elevadas dosis puede ser mortal, provocando piel violácea, fiebre, encharcamiento de los pulmones y hemorragias internas. El cuerpo de Mumba eliminaba poco a poco ese compuesto y los que le habían tocado; haciendo la señal en su piel y besándose los dedos, lavado y aseado, habían ingerido la sustancia unida a un estado de descomposición bacteriológico del cuerpo de apariencia incorrupta a nivel de la piel. Un contagio provocado por una imprudencia de un hombre y el fanatismo de la incultura. (El papel del diario parecía arrugado por las lágrimas del Dr. Higgins que no supo averiguar a tiempo el problema de su poblado. Los conservantes que en su día llevó el ejército para preservar los alimentos sirvieron para destruir a todo un poblado por la imprudencia de un hombre que no sabía leer ni escribir. El resto del diario estaba medio destrozado, mojado, embarrado, olvidado y abandonado sobre la arena de una tierra que un día fue fértil y ahora estaba poblada de las cenizas de los que fueron sus habitantes. Aún conservo ese diario que encontré a la espera de mi entrevista en Atlanta con el Dr. Higgins. Soy un periodista del Washintong Post, y este puede ser un gran reportaje.) La tumba de nuestro amigo, el maestro de las semillas y padre de dos de los cuatro supervivientes, se colocó en lo alto de una colina y se rodeó de madera y flores. Pasados ya cinco meses, aquel lugar empezó a desprender un olor extraño; fuerte, ácido, intenso… Siniestro. Los hijos de Mumba quisieron desenterrarlo, una costumbre poco higiénica y terriblemente espantosa que se respetaban en su religión, siempre y cuando una fosa mortuaria desprendiese algún tipo de aroma especial. Se suponía que los dioses de la Tierra o del Inframundo le habían dado un lugar privilegiado y convertido en lo que el mundo occidental reconoce como santos.
Me negué a aquella locura, temí el espectáculo que se podría mostrar y consideré un peligro innecesario tal práctica. No me hicieron caso, sus creencias estaban muy arraigadas. Extrajeron el cuerpo cavando y después abrieron una caja de madera que contenía el cadáver. Ante mis ojos apareció el cuerpo incorrupto de Mumba bañado en una especie de sudor blanquecino que desprendía un fuerte olor desagradable. Las gentes del lugar gritaron algo parecido a ¡Milagro! Y se abalanzaron sobre el cuerpo humédo y al parecer caliente. Me quedé estupefacto, jamás había visto algo así. Mi colega, un estudiante de medicina y sacerdote también me alertó del peligro. _ ¡No le toquéis! – Gritó. Pero ya era tarde, todos se abalanzaron contra él y le besaron la frente, los pies, las manos… Yo me llevé las manos a la cabeza, me temí lo peor… A los cuatro días, la enfermedad volvió a hacer su aparición, pero en esta ocasión fue peor, todos estaban contagiados, todos menos el nuevo sacerdote y yo. A los seis días estábamos rodeados de cadáveres violáceos, con hemorragias oculares y nasales. Los volvimos a quemar, y el cuerpo de Mumba se enterró de nuevo con las mayores precauciones posibles. No lo tocamos, sellamos su caja y nos desinfectamos las manos. A los cuatro días seguíamos vivos y esperando que alguien nos enviara ayuda. (El doctor Higgins sabía que en el cuerpo de Mumba estaba la clave de la enfermedad y quizás también la cura. Hay de nuevo páginas en blanco, otras llenas de oraciones y otras en las que se describen compuestros químicos, fórmulas y deducciones científicas.) Lo que tanto temí durante los primeros días nunca llegó a producirse, no nos aniquilaron con una bomba incendiaria, simplemente nos olvidaron esperando que nuestro aislamiento acabase con el problema.
Tras un mes sobrevivimos cuatro personas de todo un poblado; los hijos de la primera víctima, el hechicero y yo. Solo enterramos al paciente 0, al resto los quemamos para evitar que el virus se propagase a aldeas cercanas. Lo cierto es que ya nadie nos venía a ver, todos pensaban en un virus de la familia del ébola, pero se equivocaron, nos equivocamos todos. En un principio temí a ese viejo enemigo africano, y me encomendé a Dios rogándole una muerte rápida cuando el minúsculo asesino lograra atacarme, pero nunca lo hizo porque no fue un virus lo que terminó con el poblado. Eso lo supe después de que por fin alguien se dignara a mandarme un ayudante, una vez acabada la crisis. Los cuatro supervivientes nos convertimos en los nuevos repobladores de aquella pequeña tierra y a los pocos meses, con cabañas nuevas, espacios fértiles para el cultivo y pozos limpios, llegaron mujeres, niños y otros hombres de las aldeas cercanas. El miedo había desaparecido del recuerdo de aquellas pobres gentes, que aceptaban su vida y su muerte con una tranquilidad asombrosa. (El Dr. Higgins escribió nuevas páginas en su diario, mucho más esperanzadoras, supongo que convencido de que la enfermedad había pasado. Parecía dispuesto a continuar con su labor de médico y sacerdote. De nuevo unas cuantas páginas en blanco precedían el escalofriante descubrimiento al que se enfrentó cuando la crisis parecía superada.) He empezado a manifestar algunos síntomas, pero no me encuentro mal, no tengo fiebre, solo constantes hemorragias nasales, una especie de rinitis irritativa sin más.
La noche del entierro del paciente 0, se inició la ceremonia, yo intentaba inculcarles ritos católicos, pero sin cortar los suyos, ellos rezaban junto al hechicero en lenguas muertas oraciones extrañas, danzaban y se despedían de Mumba, el maestro de las semillas, el primer infectado. El rito consistía en asear su cuerpo, lavarle, vestirle con collares de plantas y pieles de animales, y hacer en su piel una señal parecida a la que hacemos los cristianos, la señal de la Cruz. Una especie de marca que indicaba las bendiciones de su pueblo para entrar en el reino de los dioses. Entonces una imagen asaltó mi recuerdo: Tras hacerle la señal en la piel, besaban sus dedos para llevarse parte de su alma al mundo de los vivos y que nunca se perdiera en los abismos. Eso lo hicieron todos menos dos, sus dos hijos que por respeto nunca le besaban ni tocaban y yo... (Tras esta página aparecen en el diario muchas otras en blanco, quizás el doctor Higgins estuvo indispuesto algunos días.) … Cuando vi a tres hombres con trajes especiales descender de un helicóptero, se abrió ante mí la esperanza de que vendrían con una cura, un suero que salvase a toda la tribu de morir en pocos días, pero no fue así, venían tan solo a valorar el terreno, a darnos por desahuciados y a desaparecer con la promesa hipotética de volver con el remedio.
A través de sus máscaras lo vi, en sus ojos reflejaban la frialdad del destino que ya nos habían dedicado. Mis pacientes deliraban, se convulsionaban y morían de un virus letal al que yo parecía inmune. Llevaba más de 20 días en contacto con los enfermos y ya alguno había fallecido, otros se habían contagiado y estaban en una fase bastante avanzada, les quedaban pocos días. –No se propaga por el aire, eso es seguro. –Les dije. –¿Qué les une a todos? –Preguntó uno de ellos. –Solo haber estado velando al primer fallecido, yo también lo hice y aquí estoy. Contesté. –¿Se ha salvado alguien más? –Preguntó el médico del equipo especial. –Solo dos no están contagiados, solo ellos y yo. Me ayudaron durante la especie de misa o ceremonia de despedida que les ofrecí. El resto presenta síntomas y otros, ya ve cómo se encuentran. Aquella misma noche, cuando se alejaron con su promesa de volver, repasé en mi tienda de campaña todo lo que mi memoria podía recordar de aquel fatídico día: el entierro del paciente 0. (La página se cortaba aquí, había dos goterones de sangre junto a la última palabra, estaban secos. Muy posiblemente era sangre del Dr. Higgins.) Este es el diario del doctor Higgins, propiedad de la ciencia, del progreso y de la humanidad:
"Ni vivos ni muertos, la comunidad científica los observa con misterio y preocupación. Estructura sencilla y sin comportamiento celular normal, les convierte en los monstruos más peligrosos de toda la tierra, algunos con el poder de aniquilar poblaciones, países y continentes enteros como una bomba que se propaga y se hace letal, imparable y terrorífica. Actúa sin realizar ninguna de las tres funciones vitales, eso sí, se reproducen gracias a un huésped. Por suerte hemos sabido controlarlos y eliminarlos gracias a los anticuerpos que son capaces de aniquilarlos, que los desintegran sin piedad… ¿Sencillo, no? Lo cierto es que la respuesta no puede ser más negativa de lo que es. Muchos medicamentos no lo curan completamente, y solo aquellos que resisten a este asesino contienen un material genético tan valioso como lo son las vidas a las que consigue salvar. Nadie está a salvo, vendrán y lo arrasarán todo, ellos son la llama y nosotros los árboles, nos veremos en la otra vida…. (Esta fue la primera hoja que leí del diario que el Dr. Higgins escribía durante su estancia en Mombasa, algunas habían sido destruidas quien sabe por qué o por quién, quizás solo las condiciones climatológicas adversas lo habían estropeado. Rescaté todo lo que pude y traté de darle un sentido al infierno, que el doctor había estado viviendo durante meses en aquel poblado dejado de la mano de Dios.)" |
RELATOS POR ENTREGAS DEL CÍRCULO DE ARES
Blog dedicado a la publicación de relatos por entregas de los distintos miembros y colaboradores del Círculo de Ares. ArchivosCategorías |